تاندونیت کشکک – درمان تاندونیت کشکک با فیزیوتراپی

تاندونیت کشکک که اغلب به عنوان “زانوی جامپر” شناخته می شود، یک آسیب ناشی از استفاده بیش از حد است که بر تاندون متصل کننده کاسه زانو (کشکک) به استخوان ساق پا (درشت نی) تأثیر می گذارد. این بافت قوی و فیبری نقش مهمی در کشیده شدن زانوی شما در طول فعالیت هایی مانند پریدن، دویدن و لگد زدن دارد. هنگامی که تاندون تحت فشار مکرر قرار می گیرد، می تواند ملتهب و دردناک شود و منجر به طیف وسیعی از علائم ناتوان کننده شود. زانودرد و محدود شدن دامنه حرکات زانو از علائم این آسیب هستند.

قبل از پرداختن به جزئیات تاندونیت کشکک، لازم است آناتومی مفصل زانو را درک کنید:

• کشکک: کاسه زانو، یک استخوان کوچک مثلثی شکل که در جلوی مفصل زانو قرار دارد.
• تاندون کشکک: یک تاندون ضخیم و قوی است که پایین کشکک را به استخوان ساق پا (درشت نی) متصل می کند.
• عضلات چهار سر ران: عضلات بزرگ جلوی ران که به زانو کمک می کنند.

علائم تاندونیت کشکک

زیر کاسه زانو: درد اغلب مستقیماً در زیر کاسه زانو، در نقطه‌ای که تاندون کشکک به استخوان ساق پا می‌چسبد، آشکار می‌شود.
در عمق زانو: درد گاهی اوقات می تواند در عمق خود مفصل زانو احساس شود.

ماهیت درد می تواند متفاوت باشد:

در ابتدا: درد ممکن است خفیف باشد و فقط بعد از فعالیت، مانند بعد از تمرین یا بازی، وجود داشته باشد.
با پیشرفت بیماری: درد می تواند پایدارتر شود و حتی در حالت استراحت نیز رخ دهد. ممکن است با فعالیت هایی که شامل موارد زیر است بدتر شود:

• پریدن
• در حال دویدن
• چمباتمه زدن
• بالا رفتن از پله ها
• نشستن یا زانو زدن طولانی مدت

سایر علائم رایج تاندونیت کشکک عبارتند از:

• حساسیت: ناحیه زیر کاسه زانو ممکن است در لمس حساس باشد.
• تورم: تورم خفیف ممکن است در اطراف ناحیه آسیب دیده ایجاد شود.
• سفتی: زانو ممکن است احساس سفت شدن داشته باشد، به خصوص در صبح.
• ضعف: برخی از افراد ممکن است ضعف در مفصل زانو را تجربه کنند.

علل و عوامل خطر

تاندونیت کشکک در درجه اول یک آسیب ناشی از استفاده بیش از حد است، به این معنی که به تدریج به دلیل فشار مکرر روی تاندون ایجاد می شود. علل شایع عبارتند از:

• تمرین بیش از حد: افزایش ناگهانی شدت یا حجم تمرین، مانند دویدن یا پریدن، می تواند تاندون کشکک را بیش از حد تحت فشار قرار دهد.
• پرش و فرود مکرر: ورزش هایی که شامل پرش های مکرر هستند، مانند بسکتبال، والیبال، و دو و میدانی، خطر را به میزان قابل توجهی افزایش می دهند.
• تکنیک ضعیف: مکانیک های نادرست پرش یا فرود می تواند فشار زیادی بر روی تاندون وارد کند.
• عدم تعادل عضلانی: ضعف یا سفتی در عضلات چهارسر ران، همسترینگ یا ساق پا می تواند نیروهای طبیعی وارد بر زانو را مختل کند و باعث افزایش فشار روی تاندون کشکک شود.
• اختلاف طول پا: تفاوت در طول پا می تواند بیومکانیک زانو را تغییر دهد و منجر به افزایش فشار بر روی تاندون کشکک شود و خطر تاندونیت کشکک را افزایش دهد.
• کفش: کفش‌ های نامناسب یا کفش‌های دویدن که فاقد حمایت کافی هستند، می‌توانند به ایجاد تاندونیت کشکک کمک کنند.
• افزایش سن: خطر آسیب های تاندون، از جمله تاندونیت کشکک، ممکن است با افزایش سن به دلیل تغییرات طبیعی در ساختار و عملکرد تاندون افزایش یابد.
• سایر عوامل: برخی شرایط پزشکی مانند دیابت و بیماری کلیوی می توانند تاندون ها را ضعیف کرده و خطر آسیب را افزایش دهند.

عوامل متعددی می توانند خطر ابتلا به تاندونیت کشکک را در افراد افزایش دهند:

• سن: ورزشکاران در سنین نوجوانی و جوانی به ویژه مستعد ابتلا هستند.
• مشارکت ورزشی: ورزشکارانی که در ورزش هایی که شامل پریدن، دویدن و لگد زدن هستند، مانند بسکتبال، والیبال، فوتبال و دو و میدانی شرکت می کنند، در معرض خطر بیشتری هستند.
• خطاهای تمرینی: افزایش ناگهانی شدت یا حجم تمرین، روتین های گرم کردن و سرد کردن ناکافی و سطوح ضعیف تمرین می تواند خطر را افزایش دهد.
• عدم تعادل عضلانی: ضعف در عضلات چهارسر ران و سفت شدن عضلات همسترینگ می تواند به ایجاد تاندونیت کشکک کمک کند.
• عوامل بیومکانیکی: عواملی مانند ناهماهنگی طول ساق پا، صافی کف پا و پرونیشن بیش از حد (غلتاندن پا به سمت داخل) می تواند فشار وارده بر زانو را افزایش دهد.

تشخیص تاندونیت کشکک

تاریخچه پزشکی: شرح حال دقیق پزشکی، شامل ماهیت و طول مدت علائم، شرکت در ورزش و فعالیت های آموزشی اخیر، بسیار مهم است.
معاینه فیزیکی: یک معاینه فیزیکی کامل شامل موارد زیر است:
لمس: معاینه دقیق زانو برای شناسایی نواحی حساس و تورم.
تست های دامنه حرکتی: ارزیابی دامنه حرکتی مفصل زانو.
تست قدرت: ارزیابی قدرت عضلات چهار سر ران.
مطالعات تصویربرداری: در برخی موارد، مطالعات تصویربرداری ممکن است برای تایید تشخیص و رد سایر شرایط ضروری باشد:
اشعه ایکس: می تواند به رد سایر بیماری ها مانند شکستگی استخوان کمک کند.
سونوگرافی: می تواند تاندون کشکک را تجسم کند و مناطق التهاب یا پارگی را تشخیص دهد.
MRI: تصاویر دقیق تری از مفصل زانو ارائه می دهد و می تواند به شناسایی میزان آسیب تاندون کمک کند.

درمان تاندونیت کشکک

• استراحت: اجتناب از فعالیت هایی که علائم را تشدید می کنند بسیار مهم است. این ممکن است شامل توقف یا تغییر موقت مشارکت ورزشی باشد.
• یخ: قرار دادن کیسه های یخ روی ناحیه آسیب دیده به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه هر بار، چند بار در روز، می تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند.
• فشرده سازی: استفاده از باند فشاری می تواند به کاهش تورم کمک کند.
• ارتفاع: بالا بردن پا بالاتر از سطح قلب می تواند به کاهش تورم کمک کند.
• داروهای ضد درد: مسکن‌های بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا استامینوفن می‌توانند به مدیریت درد و التهاب کمک کنند.
• فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست می تواند یک برنامه توانبخشی شخصی ایجاد کند که شامل موارد زیر است:
• تمرینات: تمرینات تقویتی برای عضلات چهارسر ران، همسترینگ و ساق پا برای بهبود تعادل و ثبات عضلانی.
• کشش: تمرینات کششی برای بهبود انعطاف پذیری و دامنه حرکتی.
• درمان دستی: تکنیک هایی مانند ماساژ و موبیلیزاسیون می تواند به کاهش درد و بهبود تحرک بافت کمک کند.
• بریسینگ: در برخی موارد، ممکن است از زانوبند برای حمایت و کاهش فشار روی تاندون کشکک استفاده شود.
• درمان با امواج شوک برون بدنی (ESWT): این درمان غیر تهاجمی شامل ارسال امواج ضربه ای به ناحیه آسیب دیده است که می تواند التیام را تحریک کرده و درد را کاهش دهد.
• تزریق کورتیکواستروئید: در موارد شدید، ممکن است تزریق کورتیکواستروئید برای کاهش التهاب در نظر گرفته شود. با این حال، این تزریق ها باید با احتیاط استفاده شوند، زیرا می توانند تاندون را ضعیف کنند.

توانبخشی

توانبخشی با فیزیوتراپی یک جزء حیاتی در روند درمان است. بازگشت تدریجی و تدریجی به فعالیت برای جلوگیری از آسیب مجدد ضروری است. یک فیزیوتراپیست می تواند شما را از طریق یک برنامه توانبخشی ایمن و موثر راهنمایی کند که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تمرینات در مراحل اولیه: روی تمرینات با دامنه حرکتی ملایم، تمرینات تقویتی بدون درد و کشش تمرکز کنید.
بارگذاری پیشرونده: با بهبود تاندون، شدت و مدت فعالیت به تدریج افزایش می یابد.
تمرینات عملکردی: شامل تمریناتی است که نیازهای ورزش ورزشکار را شبیه سازی می کند، مانند پریدن، دویدن و بریدن.
دستورالعمل های بازگشت به ورزش: بازگشت تدریجی و تحت نظارت به ورزش برای به حداقل رساندن خطر آسیب مجدد ضروری است.

چندین استراتژی می تواند به جلوگیری از ایجاد تاندونیت کشکک کمک کند:

گرم کردن و خنک کردن مناسب: همیشه قبل از انجام هر گونه فعالیت بدنی به درستی بدن خود را گرم کنید و سپس با کشش های ملایم بدن خود را خنک کنید.
پیشرفت تدریجی تمرین: از افزایش ناگهانی شدت یا حجم تمرین خودداری کنید. به تدریج مدت و شدت تمرینات خود را در طول زمان افزایش دهید.
تمرینات قدرتی: تمرینات قدرتی را برای عضلات چهارسر ران، همسترینگ و ساق پا برای بهبود تعادل و ثبات عضلانی بگنجانید.
تمرین انعطاف پذیری: کشش منظم می تواند به بهبود انعطاف پذیری و کاهش سفتی عضلات کمک کند.
کفش مناسب: کفش هایی بپوشید که حمایت و بالشتک کافی را فراهم می کنند.
تمرینات متقابل: برای کاهش فشار روی زانوها، در فعالیت های کم تاثیر مانند شنا یا دوچرخه سواری شرکت کنید.
به بدن خود گوش دهید: به هر درد یا ناراحتی توجه کنید و در صورت نیاز استراحت کنید. از طریق درد فشار نیاورید.