پارگی روتاتور کاف شانه یکی از مشکلات شایعی است که میتواند تحرک و عملکرد شانه را به شدت تحت تاثیر قرار دهد. این آسیب ممکن است به دلایل مختلفی از جمله افزایش سن، آسیب دیدگی های ناگهانی و استفاده مکرر از شانه در فعالیتهای ورزشی یا شغلی رخ دهد. روتاتور کاف مجموعهای از چهار عضله و تاندونهای متصل به آنها است که در اطراف مفصل شانه قرار دارند. این عضلات و تاندونها وظیفه حرکت و تثبیت شانه را بر عهده دارند.
روتاتور کاف نقش حیاتی در حرکتهای چرخشی و بالابردن بازو دارد. همچنین این مجموعه به تثبیت مفصل شانه کمک میکند و امکان حرکات مختلف بازو را فراهم میسازد. بدون عملکرد صحیح این عضلات، انجام فعالیتهای روزمره مانند بلند کردن اشیاء یا حتی پوشیدن لباس میتواند با مشکل مواجه شود. پارگی روتاتور کاف به معنای آسیبدیدگی یا پارگی تاندونهای این مجموعه عضلانی است. این پارگی ممکن است جزئی یا کامل باشد و در صورت درمان نشدن میتواند به محدودیتهای جدی در حرکت و درد مزمن منجر شود.
بیشتر بخوانید : تاندونیت شانه
تشخیص پارگی روتاتور کاف توسط پزشک با این موارد است:
معاینه فیزیکی
پزشک با بررسی تاریخچه بیمار و انجام معاینات فیزیکی، از جمله ارزیابی حرکات شانه و نقاط دردناک، میتواند نشانههای اولیه پارگی روتاتور کاف شانه را تشخیص دهد.
آزمایشات تصویربرداری (MRI و اشعه ایکس)
MRI یکی از دقیقترین روشهای تشخیصی برای مشاهده پارگیهای روتاتور کاف است. همچنین، اشعه ایکس ممکن است برای رد احتمال سایر مشکلات استخوانی استفاده شود.
سن و سال
با افزایش سن، تاندونهای روتاتور کاف شانه به تدریج ضعیف تر میشوند. این ضعف ممکن است منجر به پارگی های جزئی یا حتی کامل تاندونها شود.
آسیب دیدگی حاد
برخی افراد ممکن است در اثر یک آسیبدیدگی حاد مانند زمین خوردن یا بلند کردن یک شی سنگین به طور ناگهانی دچار پارگی روتاتور کاف شوند.
استفاده بیش از حد
ورزشکارانی که فعالیتهای تکراری مثل پرتاب کردن یا بلند کردن وزنه انجام میدهند، در معرض خطر بالاتری برای پارگی روتاتور کاف شانه هستند. این وضعیت به علت فشار مداوم بر تاندونها ایجاد میشود.
درد شدید در ناحیه شانه
دردی که با فعالیت های شانهای تشدید میشود و در مواردی به گردن و بازو نیز گسترش پیدا میکند، یکی از علائم اصلی پارگی روتاتور کاف شانه است.
ضعف و کاهش قدرت حرکتی
ضعف در عضلات شانه و کاهش قدرت در انجام کارهای ساده مانند بلند کردن دست یا حمل اشیاء نیز از دیگر علائم این آسیب است.
محدودیت در حرکتهای روزانه
افرادی که دچار پارگی روتاتور کاف شانه هستند، ممکن است نتوانند فعالیتهای روزمره خود مانند پوشیدن لباس یا خوابیدن روی شانه آسیبدیده را بدون درد انجام دهند.
درمانهای غیر جراحی
در مواردی که پارگی جزئی است، پزشکان ممکن است ابتدا روشهای غیر جراحی را پیشنهاد دهند.
فیزیوتراپی
تمرینات خاص فیزیوتراپی میتواند به تقویت عضلات شانه و بازگرداندن تحرک به این ناحیه کمک کند.
استفاده از داروهای ضدالتهاب
داروهای غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن میتوانند به کاهش التهاب و درد کمک کنند.
استراحت و اجتناب از فعالیتهای سنگین
استراحت و کاهش فشار بر شانه میتواند به بهبود طبیعی پارگیهای خفیف کمک کند.
درمان جراحی
در موارد پارگیهای شدید یا زمانی که درمانهای غیر جراحی موثر نباشند، جراحی توصیه میشود. این روش شامل ترمیم تاندونهای آسیب دیده است و بسته به میزان آسیبدیدگی، ممکن است به صورت باز یا آرتروسکوپی انجام شود.
فیزیوتراپی پس از جراحی
پس از جراحی، برنامههای فیزیوتراپی معمولاً برای بازگرداندن قدرت و تحرک به شانه شروع میشوند.
مدت زمان بازگشت به فعالیتهای روزمره
بازگشت به فعالیتهای روزمره پس از جراحی ممکن است چند ماه طول بکشد و نیاز به مراقبتهای دقیق دارد.
تمرینات تقویتی
انجام تمرینات تقویتی برای عضلات شانه میتواند به جلوگیری از آسیبدیدگیهای روتاتور کاف کمک کند.
اصلاح شیوه زندگی
اجتناب از حرکات تکراری و افزایش آگاهی از حرکات شانه می تواند به کاهش خطر پارگی روتاتور کاف کمک کند.
پارگی روتاتور کاف چقدر شایع است؟
پارگی روتاتور کاف، به ویژه در افراد بالای ۴۰ سال، شایع است و ممکن است بدون علامت یا همراه با درد و محدودیت حرکت باشد.
آیا پارگی روتاتور کاف شانه بدون جراحی بهبود مییابد؟
در موارد خفیف، با فیزیوتراپی و استراحت ممکن است بهبود یابد، اما پارگیهای شدید معمولاً نیاز به جراحی دارند.
چگونه میتوان از پارگی روتاتور کاف پیشگیری کرد؟
انجام تمرینات تقویتی، اجتناب از حرکات تکراری و داشتن وضعیت بدنی مناسب میتواند خطر پارگی روتاتور کاف را کاهش دهد.
چقدر زمان میبرد تا پس از جراحی پارگی روتاتور کاف شانه به فعالیتهای روزمره بازگردم؟
بسته به شدت آسیب و نوع جراحی، بهبودی ممکن است از چند ماه تا یک سال طول بکشد.
آیا ورزشکاران بیشتر در معرض پارگی روتاتور کاف هستند؟
بله، ورزشکارانی که به صورت مداوم از شانه خود استفاده میکنند، مانند شناگران و وزنهبرداران، بیشتر در معرض این آسیب هستند.