سندرم دکرون نوعی بیماری مرتبط با مچ دست است که با درد ، التهاب و کاهش دامنه حرکتی مچ دست و اختلال در عملکرد این مفصل مشخص می شود.
تورم و التهاب تاندون ها و غلاف تاندون های اطراف مچ دست موجب بروز این بیماری می شود.
افرادی که دست آن ها به دلیل شرایط شغلی و یا فعالیت هایشان مانند خیاطی ، نقاشی ، نجاری ، کار با کامپیوتر و … فعالیت بالایی دارد بیش از سایر افراد در معرض خطر ابتلا به سندرم دکرون قرار دارند.
دو تاندون که یکی وظیفه باز کردن انگشت شست و دیگری وظیفه چرخش استخوان اول کف دست به سمت خارج را بر عهده دارند در این بیماری درگیر شده و سبب بروز عوارضی برای بیمار می شوند.
شروع علائم بیماری اغلب بطور تدریجی بوده و به مرور پیشرفت می کند و انجام فعالیت هایی مانند نوشتن موجب تشدید درد و ناراحتی می شود.
استراحت دادن به دست و کاهش سطح فعالیت برای کاستن از میزان فشاری که به مچ دست وارد می شود ضروری است.
بیمار باید تا زمان بهبودی کامل از انجام هرگونه فعالیتی که به فعالیت شست بستگی دارد بپرهیزد.
ممکن است پزشک با تجویز آتل های مخصوصی اقدام به کاهش تحرک مچ دست به مدت چند هفته بکند.
استفاده از داروهای ضد درد و ضد التهابی مانند ایبوپروفن و دیکلوفناک و در صورت درد شدید تزریق داروهای کورتونی به تسکین موقتی درد کمک می کند.
فیزیوتراپی مچ دست موثرترین روش درمان این عارضه است که به بازایابی قدرت دست و بهبود حرکات آن کمک می کند.
فیزیوتراپی مچ دست با استفاده از مدالیته های درمانی مانند الکتروتراپی تنس، اولتراسوند و لیزر پرتوان به بهبودی علائم و باز گشت حرکات دست به وضعیت طبیعی کمک می کند.
ماساژ مچ دست که توسط فیزیوتراپیست انجام می گیرد برای بهبود حرکات دست ضروری است.
تمرینات فیزیوتراپی دست کمک زیادی به بازیابی قدرت و توانایی های مچ دست می کنند.
در صورتی که روش های ذکر شده در بالا نتوانند سبب ایجاد پاسخ مناسب درمانی شوند روش های جراحی برای درمان سندرم دکرون انجام می گیرد.
کلمات مرتبط :