افتادگی رحم

افتادگی رحم یا پرولاپس رحم به وضعیتی گفته می شود که رحم از موقعیت طبیعی خود به داخل کانال واژن پایین می آید یا می لغزد یا از واژن بیرون زده است. زمانی رخ می دهد که بافت ها و رباط های حمایت کننده که رحم را در جای خود نگه می دارند ضعیف یا کشیده می شوند که منجر به جابجایی رحم به سمت پایین می شود. افتادگی رحم در زنانی که چندین زایمان واژینال داشته اند، به یائسگی رسیده اند یا دارای عواملی هستند که در ضعیف شدن عضلات کف لگن و بافت های همبند نقش دارند، شایع تر است.

شدت افتادگی رحم می تواند متفاوت باشد و به درجات مختلفی طبقه بندی می شود:

• درجه ۱ (خفیف): رحم به قسمت پایین واژن فرو می رود.
• درجه ۲ (متوسط): رحم تا دهانه واژن پایین می آید.
• درجه ۳ (شدید): رحم خارج از واژن بیرون زده است.

علائم افتادگی رحم

علائم افتادگی بسته به درجه افتادگی و عوامل فردی می تواند متفاوت باشد. علائم و نشانه های رایج ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• احساس سنگینی یا فشار در ناحیه لگن.
• احساس اینکه چیزی از واژن می افتد.
• درد یا ناراحتی واژن یا لگن.
• درد کمر.
• مشکلات ادراری، مانند تکرر ادرار، فوریت یا بی اختیاری ادرار.
• مشکلات حرکت روده، مانند یبوست یا تخلیه ناقص.
• مشکلات جنسی، از جمله درد در هنگام مقاربت.

علت دقیق افتادگی رحم همیشه مشخص نیست، اما عوامل متعددی می توانند در ایجاد آن نقش داشته باشند. این عوامل عبارتند از:

• عضلات کف لگن ضعیف شده: عضلات کف لگن از رحم و سایر اندام های لگن حمایت می کنند. بارداری، زایمان و افزایش سن می تواند این ماهیچه ها را ضعیف کند و خطر افتادگی رحم را افزایش دهد.
• زایمان های متعدد واژینال: زنانی که چندین زایمان واژینال داشته اند، به خصوص با نوزادان بزرگ یا فشار دادن طولانی مدت، در معرض خطر بیشتری برای افتادگی رحم هستند.
• تغییرات هورمونی: کاهش سطح استروژن در دوران یائسگی می تواند منجر به کاهش تون عضلانی و کشش بافت در ناحیه لگن شود و به افتادگی رحم کمک کند.
• سن و ژنتیک: با افزایش سن زنان، بافت های حمایتی و رباط های لگن به طور طبیعی ضعیف می شوند. برخی از زنان نیز ممکن است استعداد ژنتیکی برای ضعیف شدن بافت های همبند داشته باشند که این امر باعث افزایش حساسیت آنها به افتادگی رحم می شود.
• شرایط مزمن: شرایط مزمن که شامل سرفه مزمن است، مانند بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)، می‌تواند فشار بیشتری بر اندام‌های لگن وارد کند و به پرولاپس کمک کند.
• چاقی و بلند کردن اجسام سنگین: وزن اضافی و بلند کردن مکرر اجسام سنگین می تواند باعث فشار بر عضلات کف لگن شده و خطر افتادگی رحم را افزایش دهد.

روشهای درمان

گزینه های درمانی برای افتادگی رحم به شدت بیماری، علائم تجربه شده و سلامت کلی و ترجیحات فرد بستگی دارد. موارد خفیف افتادگی رحم ممکن است نیاز به درمان فوری نداشته باشد و می توان آن را به صورت محافظه کارانه مدیریت کرد. با این حال، برای موارد متوسط تا شدید یا موارد با علائم آزاردهنده، گزینه‌های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تمرینات عضلات کف لگن (Kegels): این تمرینات شامل انقباض و تقویت عضلات کف لگن برای حمایت از رحم و سایر اندام های لگنی است. یک فیزیوتراپیست می تواند راهنمایی هایی را برای انجام صحیح تمرینات کگل ارائه دهد.

پساری: پساری وسیله ای متحرک است که برای حمایت از رحم و جلوگیری از پایین آمدن بیشتر آن در واژن قرار می گیرد. پساری ها در اشکال و اندازه های مختلف هستند و باید توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی نصب شوند.

درمان جایگزینی هورمونی (HRT): برای زنان یائسه، درمان جایگزینی هورمونی ممکن است برای بهبود کشش بافت و تون عضلانی در ناحیه لگن توصیه شود.

مداخله جراحی: در موارد شدید یا زمانی که اقدامات محافظه کارانه موثر نیستند، ممکن است گزینه های جراحی در نظر گرفته شود. هدف از روش های جراحی افتادگی رحم، بازگرداندن رحم به موقعیت طبیعی خود و ارائه حمایت طولانی مدت است. روش خاص به شرایط، سن، تمایل به بارداری در آینده و سلامت کلی فرد بستگی دارد.

پیشگیری از افتادگی رحم شامل حفظ سلامت کف لگن است. این شامل:

• انجام تمرینات کف لگن: انجام منظم تمرینات کگل برای تقویت عضلات کف لگن.
• حفظ وزن سالم: حفظ وزن سالم می تواند فشار روی عضلات کف لگن را کاهش دهد.
• اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین: به حداقل رساندن فعالیت هایی که شامل بلند کردن اجسام سنگین یا فشار بر عضلات کف لگن می شود.
• انجام عادات خوب روده: اجتناب از یبوست و زور زدن در حین حرکات روده با خوردن یک رژیم غذایی با فیبر بالا، هیدراته ماندن و اتخاذ عادات روده سالم.
• تکنیک های صحیح بلند کردن: استفاده از تکنیک های مناسب بلند کردن بدن برای جلوگیری از وارد کردن فشار بیش از حد به کف لگن.

اگر به افتادگی رحم مشکوک هستید یا علائمی را تجربه می کنید که نشان دهنده این بیماری است، ضروری است با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مانند یک متخصص زنان یا یک فیزیوتراپیست سلامت لگن مشورت کنید.

بیشتر بخوانید :

درمان یبوست با فیزیوتراپی کف لگن

فیزیوتراپی کف لگن در بارداری